Het eerste beeld is meteen indrukwekkend: een krachtige in rood geklede dame met hele hoge hakken en hele hoge kroon of tooi en staart staat aan de rand van het podium. En zingt…

‘Kijk links, kijk rechts…’
En als je dat niet doet en toch zomaar naar buiten rent, kan het gebeuren… boem! De jongen belandt op de grond, wordt opgetild door mensen met lichtjes, wordt wakker in een andere wereld. Waar is hij? Wat is dit?



Dan een hele coole, grappige, gele gedaante, een kip? Een klein vogeltje? Vrolijk lachend en kakelend in ieder geval. Waar hij eerst bang voor haar is, danst hij later voorzichtig stukjes met haar mee. En dan ineens is ze weer weg.

Een creatie met lange zwart-witte staart – we noemen het een wasbeer voor het gemak- is eerst angstaanjagend. Maar blijkt ook vooral te willen spelen. Ook met de alien, het kleine paarse wezen dat de meest waanzinnige dansposes aan kan nemen. Onderste boven, achterste voren, op haar hoofd. En het ziet er nog gemakkelijk uit ook. Eigenlijk moeten we wel lachen om dit buitenaardse wezentje.



‘Je bent niet hier, je bent niet daar, je bent op weg naar Yanasei'  Spreek uit jan’ na see, Surinaams voor het hiernamaals wordt er gezongen. Waar je heen gaat na de dood. Maar deze jongen moet eerst nog wat schuldgevoel afschudden, de zege krijgen van zijn moeder om te gaan. En in die tussenwereld wordt gedanst, gerend, gezongen.

Razend snel wisselen de dansers van tenue en creëren zo steeds weer een andere droomwereld, sprookjesachtige scène. Juist dat snel verkleden is het allerzwaarst vertelt de wasbeer ons achteraf. En met die grote staart heeft ie al per ongeluk veel andere dansers geraakt vertelt hij later.





De ene outfit is nog kleurrijker dan de ander. Met hele grote monden, helemaal ingepakt met strepen. Wat zien we eigenlijk? Is dit het voorportaal naar Yanasei? Het is in ieder geval heel mooi. En verveelt geen moment. En steeds vaker danst de jongen een stukje mee, niet langer bang. De lichthoepels boven het toneel kleuren en bewegen mee in de personages en geven het daarmee een extra dimensie.

En dan is het ineens pikkedonker en de statige rode dame weer terug, zij loopt alleen maar achteruit met haar mega hoge hakken. Als we haar later vragen waarom… blijft het een beetje raadselachtig.



De -soms wel heel luide- zang, deels in Nederlands, veel in Surinaams geeft de voorstelling extra kracht en iets mythisch. Een taal waar we geen kennis van hebben, een wereld waar we geen weet van hebben.

Als we achteraf de regisseur Ryan vragen of de Surinaams cultuur inderdaad gelooft in zo’n tussenwereld, blijkt dat niet specifiek zo te zijn. Maar dat de dood niet persé iets engs is, maar dat er gewoon over gesproken wordt in Suriname. Dat het onderdeel is van het leven. En wij in Nederland er eigenlijk veel te bang voor zijn en te weinig over praten.



Inderdaad als de stap naar het hiernamaals, het Yanasei zo mooi en kleurrijk is als deze voorstelling, dan is er niks mis mee!

De belangrijkste conclusie van onze Kidsproofreporter: te kort! Dus dat is een vet compliment voor deze nieuwste productie van AYA, van de gloednieuwe directeur Ryan, de dansers en rest van de productiemedewerkers. En op zijn vraag wat we dan nog meer zouden willen zien…poeh… dat weten we als we zelf ooit regisseur/producent zijn ;)

Onze conclusie: Yanasei is helemaal niet eng en supergeschikt voor kinderen. Een harmonieuze soms haast hypnotiserende droomwereld vol kleurrijke fantastisch verzonnen wezens. Hulde aan de kostuummakers! En natuurlijk aan de dansers die al deze scenes zo vlekkeloos achter elkaar spelen.

Yanasei ook bewonderen? Check de roze button voor speeldata en locaties.

Groetjes,

Aukje, Harmke, Liesbeth Naar de website