Tekort
In Nederland is nog altijd een groot tekort aan pleeggezinnen voor kinderen en jongeren die tijdelijk niet bij hun eigen ouders kunnen opgroeien. Tijdens de Week van de Pleegzorg (2 - 9 november 2022) wordt in het hele land aandacht besteed aan dit tekort. Met hun verhaal hopen Alex en Saskia mensen te bewegen om ook pleegouder te worden.

Als ze mensen vertellen over hun pleegkinderen krijgen Alex en Saskia vaak te horen:'Ik zou het niet kunnen, ik zou me teveel hechten'.

Maar vervolgt Alex: 'Pleegzorg is waar mogelijk altijd tijdelijk. Het doel van tijdelijke opvang in een pleeggezin, is dat kinderen weer bij hun eigen ouders kunnen wonen. Daar wordt op ingezet en daar moeten pleegouders zich ook op instellen. Misschien is het afscheid wel verdrietig, maar daar staat zoveel tegenover in het traject ervoor! Dat maakt het echt wel de moeite waard'.

Steeds afscheid nemen
Alex en Saskia namen al vier keer afscheid van kinderen die bij hen een veilig thuis vonden. Op de vraag of dat moeilijk is vertelt Alex: 'Natuurlijk doet afscheid nemen pijn maar als je hart groot genoeg is kun je heel veel aan. Verdriet is de prijs van de liefde en de kans op verdriet moet geen reden zijn om het niet te doen. En als mensen dit al moeilijk lijkt, stel je dan eens voor wat zo’n kind doormaakt op het moment dat het uit huis wordt geplaatst! Verdriet, angst, onzekerheid…. hoe fijn is het dan dat je als pleegouder zo’n kindje rust, warmte en geborgenheid kan bieden, juist op het moment dat dit het hardst nodig is'.

Brug naar de nieuwe toekomst
Kinderen waar Alex en Saskia voor zorgden waren soms totaal ontredderd als ze bij hen kwamen. 'Ze willen sowieso niet bij jou zijn. De loyaliteit naar de ouders blijft, hoe zorgelijk de situatie thuis ook was. Dat is prima, de band met ouders is gewoon heel belangrijk. Dat moet je begrijpen en accepteren en onderwijl alles doen om ze een fijn en veilig thuis te geven'. Op de vraag waarom Alex zo graag anderen wil inspireren om ook pleegouder te worden vertelt hij: 'Als pleegouder ben je er voor een kind op een moment in zijn of haar leven waarop ze je het hardst nodig hebben. Je kunt een heel belangrijke rol spelen, je bent een brug naar de nieuwe toekomst van een kind'.

Wat levert het op?
Als kinderen weer bij hun eigen ouders kunnen gaan wonen is wat Alex en Saskia betreft het hoogste doel behaald. Kinderen zien opbloeien en groeien, dat is waar het om gaat. Om zo’n kind weer kind te kunnen laten zijn, om te zien hoe het zelfvertrouwen groeit en het weer mag genieten, dat is waar het om gaat! Je doet het niet voor jezelf maar toch haal je er zelf ook veel voldoening uit. Het is toch heel mooi om te lezen dat een kind in zijn eindrapport van school schreef dat hij het heeft gered dankzij onze steun. Geloof me, dat weegt veel zwaarder dan een eventueel afscheid … en dat afscheid is niet finaal. Kinderen kunnen vaak nog bellen of af en toe komen logeren', vertelt Alex.

Je doet het niet alleen
We leven in een onzekere tijd met inflatie en alle spanningen in de wereld. Toch moet dat volgens Alex geen reden zijn om geen pleegouder te worden.

'Als je kijkt hoeveel mensen spontaan hun huis en hart openden voor gevluchte Oekraïners, blijft het mij een raadsel waarom mensen niet massaal hun deur openzetten voor kinderen in ons eigen land die, in de moeilijkste periode in hun leven, een liefdevol thuis nodig hebben. Ik denk dat veel mensen er van uit gaan dat de zorg voor de kinderen in Nederland wel goed geregeld is en dat pleegouders niet echt nodig zijn. Het tegendeel is echter waar. Pleegouders ontvangen een wettelijke vergoeding voor de onkosten en aan ieder pleeggezin wordt een begeleider gekoppeld die er met raad en daad voor de pleegouders en het kind is. Je doet het niet alleen!'

Wil jij net als Alex en Saskia ook van betekenis zijn voor kinderen die tijdelijk een warm en veilig thuis nodig hebben? Kijk op triadevitree.nl wat jij kunt betekenen en kom eens langs op een informatieavond bij jou in de buurt.

Weten of jij een geschikte pleegouder bent? Doe dan de test op openjewereld.nu

Tekst en fotografie: Sylvia Huisman